eski sokaðýndan geçiyorum yalnýzlýðýmýn
titreyen ellerimle açýyorum
hayatýmýn sana bakan penceresindeki evin demirden kapýsýný…
karanfil kokuþlu bir çiy düþüyor saçlarýmdan sineme
geceden kalmýþ sanki serinliði
hangi mevsimin kapýsýný çalsam
kapanýr þimdi yüzüme
gönlüm hep kayýp bir mevsim derinliði…
en çok mavi yaðmurlarda ýslanmayý sevdik biz seninle
kimse görmezdi seviþtiðimizi kelimelerin içinde
caddeler taze toprak kokardý anaç kadýn güzelliðinde
kimse bilmezdi aðladýðýný sessiz harflerimizin ayrý ayrý dillerde…
çiçekçi kadýnlar polen taþýrdý bir semtten bir semte
mendilleri uçuþurdu dilencilerin camiler boyu
kimse duymazdý çocukça gülüþlerimizi
saklanýrken hecelerin içinde…
sen benim en eksik kaldýðým
en suskun yaným
ömrüm boyunca tamamlayamayacaðým
bir þiirsin belki de…
ve þimdi biraz maðrur
biraz çaresiz
ayrýlmalýyým bu sokaktan
hayatýmýn sana bakan penceresindeki evin
demirden kapýsýný kapatýrken sonsuzluða
ellerim deðil bu kez
yüreðim olsa da kuþ gibi titreyen
gitmeliyim
kal demediðin için sevdiðim
en eksik ve en suskun yanýmla
bakmadan ardýma…
Sev_tap