Ölü saç teli kadar kýrýlganým bu aralar bayým
Kökünü çýkarýyorum hayatýn
Yönünü bilmediðim zaman rüzgârýna kapýlmýþ,
Sýrtýmý siper ediyorum güneþe
Ve bir kukla kadar aciz,
Bostan korkuluðu gibi yalnýz çürüyorum
Ki pörsümüþ yerlerinden kesiyorum tenimi
Daðýlmadan tüm zehri damarýma,
Kimse bilmiyor…!
Çürük azý diþ gibi zonkluyorum bu aralar bayým
Ýçine içine aðrýyor vurulan hislerim.
Zembereðinden boþalýrcasýna yaðýyor üstüme
Bir ananýn etek uçundan sökülen aðýtlarý
Ve kaltak düþler yüzüyor her sabah laðým sularýnda
Kâðýttan gemiler batýyor gün akþamüstü
Kimse görmüyor…!
Modasý geçmiþ ürün misali
unutuldum raflarda bu aralar bayým
Sararmýþ kat izi kesti bileklerimi
Ve ateþ hattýna atýp kuruyan dilimi
Kendi salasýný okudu
Her gece ninemin anlattýðý masallar.
Haramiler kadar yorgunum
kýrk kilit vurmaktan göðe
Yedi kat arþ oluyorum düþlerime bayým
Gayya kuyusunda diriliyor yeniden acýlar
Ve ben defolu günleri dikiyorum
her tan kýzýllýðýnda
Gün kan aðlýyor kimse duymuyor.
Ümmü AÞCI
ÜMA