Yaktı Gitti Gençliğim

Okþarken usul usul çehremi çapkýn yýllar
Göz yaþýný sel gibi döktü gitti gençliðim.
Bir de baktým darýlmýþ solmuþ elinde güller
Sanki öksüz boynunu büktü gitti gençliðim.

Ellerinde umutla acýlara kul olup
Kimsesiz yüreklere baldan tatlý dil olup
Kurak, susuz çöllere vaha gibi göl olup
Yorgun düþüp köþeye çöktü gitti gençliðim.

Dolanýrken deryada kuru bir ýrmak gibi
Fýrtýna, kar, boranda savrulan yaprak gibi
Soldururken tenimi çorak bir toprak gibi
Çaresizce uzaktan baktý gitti gençliðim.

Kelepçeyi vururken ne dert bildi ne tasa
Fermaný kendi yazmýþ ne kanun var ne yasa
Bin bir türlü duyguyla boynumdan asa asa
Hükmünü kendi verip çekti gitti gençliðim.

Baharlara dem vurdu gazel dökerken baðlar
Ömrümün nefesinde kar tutmuþ yüce daðlar
Düþündükçe hayalim on sekiz yaþým aðlar
Yazlardan son bahara aktý gitti gençliðim.

Ne de güzel günlerdi gençlik vardý eskiden
Vakit hoþça geçerdi hayat yardý eskiden
Takmazdýk onu bunu dert ne derdi eskiden
Þimdi tonlarca gamý ekti gitti gençliðim.

Yazan yazmýþ yazýyý kara kaplý deftere
Derin kazmýþ yazgýyý kara saplý deftere
Sorarken miyadýmý kara çaplý deftere
Yedi göðün narýnda yaktý gitti gençliðim.

Yüksel Beyocaktan
Sosyal Medyada Paylaşın: