ÇÜRÜK DOMATES

Hep beraber çürüdük.
Önce dýþtan yavaþ yavaþ ezdiler bizi.
Ýtildik, kakýldýk, gereksiz yere yýpratýldýk
Onlarca yüzlerce kez aþaðlandýk.
Sesimiz çýkmadý.
Yavaþ yavaþ o pýrýl pýrýl kabuðumuz, derimiz soldu.
Tren garlarýnda, otobüslerde, yollarda,
Kalabalýk heryerde sýkýþtýrdýlar,bastýrdýlar,alacaklarýný alýp yokoldular
Sesimiz çýkmadý.
Minik bir iki feryat ettik, kim dinler deyip sustuk.
Zaten dinleyen de olmadý.
O kadar uyuþuk davrandýk ki,
Canlý olduðumuzu unuttular.
Aldýðýmýz darplardan rengi deðiþti kabuðumuzun.
Etrafta olup bitenlere sadece bakmaktan
Görmeyi unuttu gözlerimiz.
Boþ iþler için kafa yorduk,
Boþ þeylerle kafamýzý doldurttuk.
Öyle tepkisiz kaldýk ki hayata
Miskinlik kokusu saçmaya baþladýk birer ikiþer.
Öyle aðýr koktuk ki
Uyuþmayanlarý da uyuþturduk.
Uzakta kalanlar;
Bizden uzaklaþmayý baþaranlar
Sadece iðrendiler bizden.
Biz duruþunu kaybetmiþ, küflenmiþ, içi geçmiþ
Küçük domatesler gibiydik.
Çürütüldük.
Yok edildik.

Serpil ÞEN
Sosyal Medyada Paylaşın: