Kuþ kanadý sevinç düþse içime, Sevindiðim gider olur gücüme. Gök delinir, zemin kayar altýmdan; Yetim âhý duysam yedi iklimden, Suç katýlýr o an sanki suçuma!
Der bana her bomba düþende onlar: (Kol-bacak savrulmuþ, kavrulmuþ canlar) Niçin susarsýnýz, bu sükût niye? Bu mudur “insanlýk, insanlýk” diye, Öðrettiðiniz o rezil yalanlar?
Çekilmiþ kalplerden aþk; ilâhî ok! Yok, açtan haberli bir vicdanlý tok! Hak arayanýnsa, hamlesi cýlýz; Ya mazlum yýðýnlar, ya canavarýz! Allah’a giden damar, kesilmiþ kök!
(Kuþ kanadý sevinç düþse içime, Ýrkilirim gönülcüðüm bak senden).
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.