Seninle sensiz yaþarken öðrendim
Her gün ölüyorum
Yaþayan ölü gibiyim.
Çok sýkmaya baþladý bu hayat beni
Sensizken tamamen sensizliðe gidiyorum…
Meðer gözlerin de okuduðum bir masalmýþ
Bir varmýþ bir yokmuþ diye baþlayýp
Ve okundukça,
Onlar erdi muradýna
Biz çýkamadýk kerevetine diye biten.
Eremedim muradýma seninle
Korkmuyorum sensiz ölümden inadýna…
Ölümden neden korkacakmýþým
Seninle ölümü defalarca tattým…
Ceylan bakýþlý gözlerini gördüðümde
Cennet bahçesiydi adeta dünya
Yüreðini tanýdýðýmda.
Her sokak baþýnda senli düþlerim önümü kesti
Seninle tanýþmam, her þey bir an’da oldu
Týpký bir anda kaybettiðim gibi…
Korkmuyorum! Evet korkmuyorum.
Aþký da, ölümü de ilk gözlerinde tattým
Kaybedeceðim bir þey de yok artýk
Seninle hayatýmý kaybettim,
Kaybedecek ne býraktýn geriye?
Ne gururum kaldý ne de onurum!
Dizlerimin feri kesildi kalmadý dermaným…
Uðruna ömrümü, canýmý adadým
Anlatmaya çalýþsam da sevdamý
Kim bilir belki anlatamadým
Ya da sen anlamak istemedin.
Þimdi sen yoksun!
Nesini anlatacaðým sensiz hayatýn
Ben de bir varým bir yokum sensiz
Yaþayan ölüyüm þimdilerde
O nedenle,
Ölümden korkmuyorum hiç korkmadým…
Sahi sen;
Karanlýk gecelerde yalnýz kalýp
Gözlerin kan çanaðý olana dek aðladýn mý?
Uzanmak isteyip de sevdiðine
Elin kolun baðlý kaldýn mý?
Delice sevilip de
Seni seviyorum diyebildin mi?
Ya da onun ölümüne karþý çýkýp
Ölmeyi düþündün mü uðrunda?
Merak etme ben sensiz her gün, her an öldüm
Ruhum da bedenimden çoktan çýkmýþ
Ben de deðil ki!
Yaklaþýyorum sensiz geçen her saniye
Baki olan dünyaya…
Hani olur ya,
Senden önce ölürsem, tek korkum
Fani dünyada sana bir zarar gelmesin
Canýn hiç yanmasýn.
Mutluluk hep seninle kalsýn…
Usta Necip Fazýl ne de güzel söylemiþ;
// Demek böyle ölünürmüþ//
Son dizelerim bu yazdýklarým
Ben ölüme bir adým daha yaklaþýp
Gözlerimden yaðmur damlalarý akarken
Bulutlarýn arasýndan
Hep gülümseyeceðim
Sana…
Ve sensiz geçen hayata
//Demek Böyle Ölünürmüþ//
Korkmuyorum Ölümden…
Mustafa KARAAHMETOÐLU
07.02.2015