Yorulduk be usta... Yürekten inandýðýmýz, Kendimiz gibi bildiðimiz insan suretlerinden. Yýkýlmaz sanýp güvendiðimiz taþ duvarlarýn altýnda kalmaktan, Yorulduk be usta... Her yanýmýz yara bere içinde, Param parça, elimiz, kolumuz, yüreðimiz kýrýk be usta... Ýnançlarýmýz alabora hayaller darmadaðýn, Umut nerede kaldý be usta... Umut nerede? Vefa? Vefa hangi cehennemde þimdi? Bizim bildiðimiz vefa ele güne yel midir ki, Çark bize döndükçe uçup gider.
Celal Þahbaz (yorgunkalem) Sosyal Medyada Paylaşın:
yorgun-kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.