BEYAZ KARANFİL
yanlýzlar rýhtýmýna çýkýyorum bu gece
bak üzerimde sadece beyaz bir elbise
gökyüzünden seyredecegim artýk seni
ellerimde bir demet beyaz karanfille
son veda mektubum bu sana sus ve dinle
umut sandalýna yüklüyorum hayallerimi
gözlerimden dökülen bir kaç damla yaþ ile
hüzün deryalarýna salacagým imkansýz aþkýmý
öylesine uzaklara gidecegimki dönüþü olmayan
sen doldurdum sol yanýmý ve sen koydum adýný
hüzün kaplarsa yüregini çýkýp semalara bak
yýldýzlarý söndürüp çiçekler saçacagým üzerine
gözlerin dolarsa sakýn ama sakýn dökme yaþlarýný
bilesinki sen üzülürsen eðer ben kahrolurum
kýyamam bugulu bakan gözlerine bir kez daha ölürüm
ben doðarken yaðmur yaðmýþ þehri götürürcesine
iþte bu gecede yaðýyor ayrýlýgýmýza sevinircesine
belkide hiç bilmeyecektin seni sevdigimi ölürcesine
sen benim karanlýk dünyama doðan güneþimdin bilmesende
tabiatýn kanunu bu çok seversen kaybedersin iþte
ömrümde tatmadým ben böyle imkansýz bir sevdayý
dalgalý denizlerin hýrçýn sularýnda bogulurcasýna
baharýn kýþýný gecenin gündüzünü yaþamasý gibiydi
seher vaktinde öten bülbüller dillendirirdi aþkýmý
nurlu sabahýmda sevda bulutu olup yaðardýn düþlerime
ruhumu sýgdýramadým hergün kanayan yaralý kalbime
tutamadým sözümü tutunamadým hayata ne yaparsýn
her ne kadar kýzsanda bana söz geçmedi deli gönlüme
bir fýrtýna aldý savurdu beni ordan oraya ordan oraya
yaþama dair herþey bittide birsen kaldýn beyaz karanfil
Erkan Sezgin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.