Hiç gitmeyeceðine inandýðým insanlar hep ilk gidenler oluyor. Tesadüf mü, rastlantý mý, kötü þans mý dersin bilmiyorum ama ben “hayal kýrýklýðý” diye tanýmlýyorum. Çünkü sonuçta hep “hayýr o gitmez”, “o aldatmaz”, “o asla benim kötülüðümü düþünmez” dediklerim ellerimi sýký sýký tuttuktan sonra bir anda sanki elim soðuduðunda ýsýnmak için baþka birine gidiyormuþ gibi geliyor. Onlar sanki ýsýtacakmýþ gibi.. Sen onlar gibi olmazsýn sanmýþtým hep. Elimi ýsýtýrsýn sanmýþtým. Birazcýk daha tutsaydýn ýsýnacaktý halbuki. Nolurdu sanki? Biraz daha kalsaydýn nolurdu? Biraz daha benle dalga geçseydin nolurdu sanki? Zor muydu? “Hayýr aslýnda” diyorsun içinden biliyorum. Þimdi farkýna vardým da, sen gittikten sonra dýþarý çýkasým gelmiyor. “Eve ne zaman gidiceksin” deyip beni azarlayacak biri olmadýðý için. Hele baþkalarýyla buluþmak hiç gelmiyor içimden. “Neden onlarla buluþuyorsun da benle buluþmuyorsun?” diyecek bir sen olmadýðý için. Sanýrým aptalým. Hep inadýna yapmýþým birþeyleri. Sen yokken bazen ben dýþardayken etrafýmda bir sürü insan oluyor. Birbirlerine sarýlan, birbirini öpen bir sürü insan. Bense yanlarýndan geçerken sadece onlarýn yerine ikimizi koyarak gülümsüyorum ve “ne kadar þirinler” deyip geçiyorum. Kimse duymuyor. Sen de duymuyorsun. Biliyor musun, çok zor geliyor; yerine baþkalarýný koymaya çalýþmak. Bunu yazmak bile içimi ürpertiyor. Tenini ezbere bildiðim birini, “yok biþey” dediðinde birçok þeyin olduðunu bildiðim birini, parfümünü her yerde tanýyabileceðim birini silip yerine baþka bir yabancýyý yerleþtirmek. Ne biliyim. Hiç bana göre deðil. Bu arada keþke giderken bazý þarkýlarý da yanýnda alsaydýn hiç fena olmazdý biliyor musun? Unutmamam için verdiðin bir sürü eþyaný da. Onlara bakmak, dinlemek, hatýrlamak, koklamak, hepsi çok zor, çok aðýr.Ve þuan, hala ellerim soðuk olabilir. Ama donmadým daha.
Sosyal Medyada Paylaşın:
tuba sulukcu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.