MİRAS
Aþka düþen bülbül goncasýz ötmez,
Güle hasret koydun güle sen beni.
Üþür de yüreðim terk edip gitmez,
Gönlünü kundak et bele sen beni.
Mevsimler içinde bahar arardým,
Ayaz vurdu yapraðýma karardým.
Kurudu dallarým soldum sarardým,
Savurup býraktýn yele sen beni.
Tabip ne eylesin gönül mestine,
Bir damla býrak da damla üstüne.
Su olup çaðlasam kuru testine,
Kýraç topraklara çile sen beni.
Zamanda yolcuydum sessiz yürürken,
Yabangülü hoyrat yelden korurken.
Ben kendi hâlimde yaþar dururken,
Sen düþürdün beni, dile sen beni.
Anlamadým felek beni mi sýnar?
Doldurur gamzemi çaðlayan pýnar.
Akar yanaðýma yudum mu sunar?
Býraktýn vahasýz çöle sen beni
Üstümde ateþten libas mý kaldý?
Geriye bu aþktan bir yas mý kaldý?
Yoksa Züleyha’dan miras mý kaldý?
Aþkýnla eyledin, köle sen beni...
N@zlý Hüzünyýldýzý
SESÝYLE ÞÝÝRÝME CAN KATAN ÇOK SEVDÝÐÝM CANIM ARKADAÞIM GÜLÞEN’ÝME ÇOK TEÞEKKÜR EDERÝM SEVGÝLER SAYGILAR...
Sosyal Medyada Paylaşın:
nazlı hüzünyıldızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.