Güneþ gözlerinde batýyordu Sevdan yol alýrken ufukta, Dudaklarýnda karanlýðýn soðukluðu Bedenim titrerken kollarýnýn arasýnda. Oysa “Yaþamak” nefes alamýyordu Senin olmadýðýn þehrin sokaklarýnda, Korkutuyordu martýlarýn bu durgunluðu Sanki ölümü taþýyorlardý kanatlarýnda…
Verdiðin sözler çoktan unutulmuþtu Ucu yanýk mektubun satýrlarýnda, Silinmiþti duygularýn mutluluðu Sevmeyi öðrenirken seni umutsuzlukta.
Havada hala teninin kokusu duruyordu Sanki hiç solmayacak çiçeklerin tadýnda, Ve aklýmda o sorunun huzursuzluðu Tanrý neden aþký yaratmýþtý ruhlarda? ÝBRAHÝM ÞENTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın:
ibrahimsenturk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.