Suskundu gözleri Ayrýlýk zili çalarken Zamanýn kapanmaz kapýsýnda. Sevda yine baþ kaldýrýyordu Duygularý esir almýþ Gururun teokratik krallýðýna. Oysa gitmek istiyordu Belki de kaybolmak usulca, Ama çocuk yüreðini unutmuþtu Aþkýn tek kiþilik olmadýðýný öðrenirken Yýkýlmaz büyük duvarlarýn karanlýðýnda. O bir tek sözcükleri sevebilmiþti Gökyüzüne hece hece yazdýðý sevgisinde, Onlarý da yýldýzlarýn gölgesinde yitirmiþti Yalnýzlýðý karþýlarken zaman aþký gösterdiðinde. Fakat ne sözcükleri silebilmiþti Ulaþamadýðý gökyüzünden, Ne de sevgisini Söküp atamayacaðý kalbinden. Sadece sessizce saati izlemiþti Özgürlüðünü bekleyen mahkûmlar gibi Güneþ þarkýnýn sözlerini susturana dek Yaþatmayý baþarmýþtý yaþlý gözlerde sevgisini…
ÝBRAHÝM ÞENTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın:
ibrahimsenturk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.