BUNCA GÜNAH YETER HEPİMİZE

Yaþým daha 17 benim
Bir sürü tahayyüllerim var geleceðimiz için
Asi yüreðimle boyun eðmeyeceðim bu çarpýk düzeninize
Fikirlerim var beni ben yapan
Þimdi beni asýn ki, yaþasýn ilelebet zalimliðiniz
Ve yaþasýn tüm cesaretim, fikirlerim.

Yaþým daha 15 benim
Umut dolu uçurtmamý uçuracaðým semada
Tutsak olmayacaðým gaflet dolu zindanlarýnýzda
Beni öldürün ki, herkes özgürlüðü anýmsasýn ekmek aldýðýnda.

Ankara’da bir sokaðým ben
Üzerim kanlý, temizleyemez yaðmur taneleri
Karlý Sokak derler de adýma
Diyemezler kara kaldý bu rampa
Bir beden öldürüldü, taþlarýmýn arasýnda kan lekeleri
24 Ocak günü yasa büründü
Ama bir fikir yeniden can buldu, hiç ölmemesiye.

Panzerlerin altýnda kalan iþçiyim ben (1 Mayýs 1977)
Ben avukatým yerlerde sürüklenen
Doktorum, görevimi yaptýðým için elleri kelepçe gören
Ben bir Dersim’im derim, bir Uludere
Bir Hrant olurum, bir Ali Ýsmail
Utanýr dilim “yaþýyorum” demeye
Bunca günah yeter hepimizin ölmesine
Vurmayýn artýk ulan, ÖLDÜK ÝÞTE!

Eylem Özkan
30.01.2015
Sosyal Medyada Paylaşın: