Doður, besle ve büyüt evlat yetiþtirmede Baba olmak neyse de; annenin yeri baþka. Kollarýný açarak “yavrum”, “kuzum” dedikçe Baba kucak açsa da; annenin baðrý baþka.
Onun o densizliði anneyi hiç sýkmaz ki Yavrusuna hizmetten hiçbir zaman býkmaz ki Unutmak farz-ý muhâl hiç aklýndan çýkmaz ki Baba baþa tâç etse; annenin seri baþka.
Ufacýk bir þey olsa onun baðrý sökülür Ne zaman darda kalsa, annesine sokulur Gece/gündüz durmadan o alnýndan dökülür Baba ter dökse bile; annenin teri baþka.
Ne ana ne de baba evlat gibi kayrýlmaz Anne her zaman anne, annelikten sýyrýlmaz Ne kadar atsa/tutsa, et týrnaktan ayrýlmaz Herkesin bir yâri var; annenin yâri baþka.
Annesin aðlatmasa o da gözyaþýn silse Bu kadar sevildiðin keþke evlat da bilse Ayaða diken batsa baþýna bir þey gelse Babada aðlasa da; annenin zârý baþka.
Anne için gerekli, Rabbim sevgiyi vermiþ Bu yüzden ki bir anne; evlâda “caným” dermiþ Ayaðýnýn altýna; Allah cenneti sermiþ Babada nur varsa da; annenin nûru baþka...
30/01/’15 Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.