Gökten Yere İnse Melekler

Baðýþla beni anam!
Yanlýþ hayata imza atmýþým
Hem seni, hem kendimi yakmýþým
Renklerin arasýndan ben karayý seçmiþim!

Bir kabusmuþ gördüðüm, rüya sanmýþým
Yalnýz gökyüzüne bakmýþým
Yýldýzlarý bereketim, talihim bilmiþim
Ay’ý görmüþ, ay gülüþlü yar demiþim
Þafakta güneþi görmüþüm
Hayat ne parlak, ne aydýnlýk
Ne büyük bir nimet bu sonsuzluk demiþim!

Yanýlmýþým be anam!
Göðümün beyaz bulutuna aldanmýþým
Mutluluk pamuklar içinde yaþýyor sanmýþým
Yeryüzüne bakmamýþýmki hiç
Ayaðým çamura saplanmýþ, görmemiþim
Ben bu dünyayý hep gökyüzü bilmiþim
Tek celsede ölmeliyken
Ben yavaþ yavaþ ölmüþüm be anam!..

Dürüstlükten, doðruluktan baþka bir þey öðretmemiþsin
Ýyilik ve güzellikle yýkayýp koymuþsun bu kalbi içime
Vicdanýnla yaþa demiþsin, “alnýn açýk, yüzün pak”...
Maskelerle gizlenen gerçek yüzlerden hiç söz etmemiþsin
Aþkýn yalan gülüþlerine sen de aldanmýþsýn
Sen de yanýlmýþ, kandýrýlmýþsýn be anam!..

Þimdi sen beni dinle, kulak ver sesime:

Duldasýzsan; yaðmur yaðmasa da ýslanýrsýn
Fýrtýna çýkmasa da savrulur, alt-üst olursun
Kar düþer saçlarýna, aðarýrsýn
Gök gürler, þimþek çakar, ateþler saçýlýr dört yanýna
Gökyüzü þaka yapýyor sanýrsýn
Aklýndan gerçeði silersin
Yerle yeksan olur dünyan, yýkýlýrsýn...

Sen bunlarý görmemiþsin
Bu yaþamý sen de tanýmamýþsýn be anam!..
Keþke daha iyi okusaydýn hayatýn entrikalarýný da
Takýlmasaydý eteklerim evrenin çarkýna!
Ne düzenin oyunlarýný tanýsaydý
Ne sahte yüzlerin ýþýðýný arasaydý bu gözler
Yavaþ yavaþ küçülseydi kötüler, kötülükler aklýmda
Ýþte o zaman, karanlýkta boðulmazdý iyilikler
Gökte deðil, yerde dolaþýrdý melekler anam!..

Rukiye Çelik
29 Ocak 2015/ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: