Ýstanbul un arka sokaklarýnda,
Hayat denen deðirmende öðüttüm ömrümü.
Yedi tepesinden, yedi deðiþik gün doðan bu kentin;
Milyon tane hüzün kol gezer gecelerinde.
Geceleri bu kentin;
Hep böyle hoyrat davranýr yalnýzlara!
Özenle ötelemeye çalýþtýðým anýlarýmý,
Döker karanlýkta bir bir avuçlarýma.
Ne zaman büyüdüðümü anlayamamýþken,
Keþkeler kesiyor dilimi kýrk yerinden,
Ne halden anlar bu þehir!
Ne bir parmaðýn yarasýný sarar.
Bütün hünerini yitirdi artýk yüreðim,
Ne sevebiliyorum artýk martýlarý,
Ne küsebiliyorum bahtýma,
Taþýyamýyorum! Tenime aðýr bu yük.
Ve artýk sona geldik Ýstanbul,
Vuslatýn peþine düþüyorum bir leyl vakti,
Sokak köpekleri tutacak yasýmý,
Sen kendi derdine yan koca Ýstanbul.
Gülbeyaz Sarýoðlu
Ýkibinonbeþin/birinciayýnýn/yirmidördüncügünü