Bir hikmeti vardýr elbet,
Her gün býkmaksýzýn doðan güneþin,
Ya da her gece ayýn görünmesinin gökyüzünden,
Þavkýný yaslayarak denize…
Bu mevsimlerin bir hikmeti olmalý,
Örneðin bu sonbaharýn,
Aðaçlarýn yapraklarýný silkelemesinin,
Yaðmurlarýn kaldýrýmlarý alnýndan öpmesinin,
Ve poyrazýn iyileþmeyen yarama esmesinin, efil efil…
Doðumlarýn…
Ölümlere inat, her gün gözlerini dünyaya açan bebeklerin,
Yitip giden takvimlerin ardýn sýra,
Son bulan hayatlarýn,
Bu hengâmenin bir hikmeti olmalý Bayým!
Aþýlamayan yüce daðlarýn, engin mavi okyanuslarýn,
Uçsuz bucaksýz yeþil ovalarýn,
Bu durmadan dönen yuvarlak dünyanýn,
Bir hikmeti olmalý,
Simetrisi bozuk bu esmer coðrafyanýn!
Gözlerimi yollarýna bekçi koyuþumun,
Bunca kelimenin canýna okuyuþumun,
Ve dahi yalnýzlýkla yoldaþ oluþumun,
Bir hikmeti olmalý,
Hafýzamda dün gibi kalýþýnýn!
Yokluðun, yalnýzlýk normallerinin altýnda,
Üþüdükçe kýzýyorum yokluðuna,
Ne zaman sen düþsen düþlerime,
Þeb-i Yeldasý oluyor ömrümün,
Sebebine de hikmetine de sövüyorum yokluðunun.