Bir hüzün saðanaðý baþlar
Ýner yüreðimin en derinine sen aklýma gelince
Ne yenir ne yutulur
Ne göz görür ne de elle tutulur
Ne dil söyler ne de kalem yazar
Sonra bir yaðmur baþlar seninle beraber iplik iplik
Þehir kapanýr içine
Toplanýr bir kalabalýk beynimin orta yerinde
Sardýkça sarar beni yarýda kalan öpüþlerinin ateþi
Mahvolurum aðlamaktan
Iþýklarý kesilir þehrimin
Ben hep havasýz ben hep karanlýk
Dokunurum öyle kendi yorgun yaralarýma
Gidiþin sarar beni damga damga
Etimin her zerresine kadar
Omzuma dokunur ecelin eli yumuþak yumuþak
Gel gör ki farkýnda deðilsin yüreðimi ele geçirdiðinin
Anýlarýnla çevrili geçmiþi yaþarken an be an
Ölüm kurtuluþtur diyorum
Unuturum diyorum o zaman
Gel de öl öle bilirsen
Çöküyor dudaklarýma yabancý bir egemenlik
Yumuyorum gözlerimi sana
Kaybediyorum kendimi karanlýkta
Gömülüyorum kendi etime
Kendi yüreðime
Ömrüm son bulsa da seni sayýklayarak
Piþman deðilim olmayacaðým da
Seni ben acýsýz bir ölüm için severken
Ölümün doruðunda öptüm yazgýmý
Ve öleceðim her kiraz mevsimi geldiðinde
Ama öpüþe bilseydik seninle þöyle kana kana
Ölebilirdim rahatça gözüm arkada kalmadan