Sandýktan çýkarttým naftalin kokulu elbiselerimi,
bütün çocuk günlerimi sýðýþtýrarak.
Siyah beyaz fotoðraflarýma baktým birer birer,
bütün çocukluk günlerim yalýn ayak…
Hatýra defterimi yýrtýp atmýþtým,sarhoþluklarýmdan birinde
sanýrým içindekileri unutmak istiyerek;
ama, o günleri ne mümkün unutmak!
Annemi tanýyorum hemen,
kucaðýnda sýký sýkýya tutuþundan.
Üþüyordum ya, az önce, ýsýnýverdim çabucak!
.
Sýcaklýðý hiç deðiþmemiþ;sevgi sýcaklýðýnda,
Oysa uzun yýllardýr unuttuðumu sanýyordum.
Beni hayata baðlayan empati bu,
Annem gözlerimin önünde iþte…
Tüm nimetleri sunan eller gene hizmet peþinde;
sendeleyip düþmeme mani olarak!
Öylesine derin uykulardý, uyuduklarým,
Mutluluklarýmýn sýcaklýðýndan erimiyordu karlarým,
Ayaklarým kaymýyordu kaldýrýmlardan.
Dizlerim kanamýyordu.
Üstüme annemin sükûnetini örtünüyorum uyuyarak.
Annesizliðin yaþanýlmaz olduðu dünyamda, oysa,
Ne kadar da erken onsuz kalmýþtým.
Onunla beraber yok olamadýðým için,
Hayatýmý zindan yapmýþtým…
Ýþte, kollarýndan aþaðý kayýverdim gene,
Tutunacaðým bir anne eli de yok!
O gidinceye kadar
çocukluðuma dair hatýrladýklarým
öylesine berrak ki,
ne olmuþsa, o gittiðinde olmuþ,
resimlerime buruk bir tad býrakarak...
evet, evet, evet…
ondan sonrasý bir kargaþa,
savaþ…
yitirilen umutlarýn yerinde türeyen umutsuzluklar…
annesiz yaþamak
deðil miydi birkaç dakikalýk debelenmelerin ölümcüllüðünde?
.../...