"NÜLOSAHIM diye mýhladým ism-i þerîfini gönül kütüðüme. Ne zaman ansam seni, Kondurduðun bûsenin çocuk masumiyetiyle BAKAKALIR GÖZLERIM SEVDA KOKAN ELLERINLE BEMIM.ÝCIN TOPLADIGIN O KIR ÇICEKLERINE
Þimdi nerde kir çicekleri görsem Hep Sen gelirsin aklýma, Bir de sevda kýzýlý al bû/SEN...
Bilmem ki neydi o gönül çelen Kurt bakýþlý gözlerinin bana b/akýsi Bir rüya mýydý? Öðle sonrasý hârlý Temmuz yakisý
Ah iþte yine söndü ocaðýn Bomboþ kalan Garîp sensiz gönül kucaðým
Sonra sökün etti aylarca yokluðunun kör kuyularýnda g/izlerinii kovalayan Sensiz gecelerim.. Ve gemi azýya alan, O alevli dudaðýmdan dökülen Aþk yorgunu hecelerim "Ahh BÜLOÞAAH "...
Deli doru atlar gibi, Nefes nefese koþuþturan saatler gibi, Mum.kokulu evimizde birbirine dolanan Aþk kokulu sarmaþýklar gibi Nasýl da kenetlenmiþtik Seninle ölesiye
Þimdilerde, Ýnsan bolluðu ganî, þamata gýrla gidiyor. Herkes var yanýmda senden gayrý Ama ÂH be canimmm Tek Sen yoksun be BÜLOÞÂHIMMM Sensiz eksik sol yaným. Ve iki kere iki dördün çarpýmý gibi, Benden uzaklarda Hangi kurallardasýn sen ahh be öbür yarým
Neyleyim be çâre-sâzým Bir yetimin boyun büküþü gibi Hasretinin sayhasýnda kopar gider kýyâmetim Þiirlerimin sayfasýnda iniler Gözyaþlarýmla týnýlar gönül sýzým
Bakýþlarýmsa hasret yorgunu Tümcelerim âciz yokluðunu anlatmaya Týrnak içinde kan revân,Sen vurgunu yüreðim. Rediflerim kederli. Umutlarýma ünlem koyar kör noktalar. Ýmgelerimi saðar kalemim saðnak saðnak Den akarsýn dizelerime BÜLOÞÂH Saðýr ünlemlerim dizilir bin agâh