ROZA… I
Yüreði yýldýzdan parlak yaðmur dövmeli çocuklar geçiyor ölü sokak lambalarýnýn altýndan , þimdi ört üstünü ben ölmeden önce sakýn üþüme Roza…
Çanlarda Tanrýlarýn sesi
Çöpçülerin tertemiz elleri
Düþün..mesela insanlýk küçük bir kedi.
Her kaldýrýmda canlý sürüsü
Aldýrmadan geçiyorsun aldýklarýnla
Yükün yer çekimi
Ne kadar dibe dalsak gene olmuyor
Sonunda düþüyoruz
“Sen yýrtýk uçurtmalarýnla çýkýyorsun karþýma ve ben sana belli etmeden açýp pencereyi aðza alýnmayacak en güzel sözlerle göðe ve o rüzgara küfürlerimi salyalarla akýtýyorum…”
Gömleðimi yýrtýyorsun
Beyaz masallarým parçalanýrken
Þimdi bin öykü anlatsam bende inanmam
Ama sen kývrýlýp yatsan “þimdi”
Sana söz sabah az haþlanmýþ yumurta piþireceðim…
Erkekler emzirmez savaþýr
Yemekleri anneler hazýrlar
Desende ütüsüz bir vakit kaldýrýrsam
Sakýn kýzma bana olur mu Roza
“ Orta çaðýn bir üstü þu savaþlar yarmasa yüreðimi, bir zamanlar þarký söyleyen mavi nehirlerin kenarýndaki bu tarladaki baþaklarýn ýslýðýný sana taklit edecektim “
Olmuyor Roza olmuyor
Hangi vakit sana bir ninni mýrýldansam üþüyor þu kuþlar
Ne zaman sen ýsýnsan sol omzum sýzlýyor
Sana bu siyah benizli bebeði almasaydým
Ben o kadar uzak bir kýtayý düþlemeyecektim
Belki de sen sarýlacaktýn benim yerime bu evrene….
Çürüyen kemiklerin türküsüne sen alýþýksýn
Az sonra
Birazdan
Dökülecek kar ya da yaðmur
Sýmsýký kapa ve dal o güzel düþlerine…
Sakýn aklýnda kalanlarý deme bana
Bozulmasýn bu rüyandaki büyü
Açmasam da gözlerimi sen aç perdeleri
Kýsaca Roza hadi koþalým güneþin kundaðýna doðru
Kapa gözlerini aklýn kalsýn sözlerimde….