Adam! Gitti

Belki de bir çok þeyi Adem aldý götürdü hayatýmdan
Havva olarak bir baþýma kaldým koca dünyada
Nefesimdi, sesimdi, karanlýðýmý aydýnlatan ýþýðýmdý
Umudum, umutsuzluðum, susuzluðum
Kimsesiz kaldýðýmda sýðýndýðým tek sahibim
Bazen de sebebi kimsesizliðimin
Farkýnda deðildi
Giderken arkasýnda býraktýðý yýkýmýn
Gitme diye sessizce feryat eden yüreðime saðýrdý adam
Giderken kalbimde çýnladý ayrýlýk aný
Adam ancak taþ kalpli olmalýydý
Ya da kalbi olmamalýydý Adem’in
Böyle bir katliama sessiz kalýnamazdý
Havva ölüyordu ve Adem gidiyordu
Belki de hiç gelmemiþti
Havva yalnýzlýktan kendi içinde bir Adem’den adam yapývermiþti
Sonra alýp onu koynuna yalnýzlýðýna kalabalýk etmiþti
Geceleri dertleþmiþti adamýn koynunda
Gün aðarýrken yüzündeki çizgileri ezberlemiþti
Dudaklarýný sevmiþti
En çok da ellerini…
Saçlarýný öptü o uyurken
Teninde gezindi usulca
Kokusunu çekip içine hapsetmek istiyordu
Baktýkça doyamýyordu onu sevmeye

Bir gün gideceðini bile bile
Kalbine dokunmasýna izin vermiþti
Sanki baþý göðe ermiþti
Kimsesiz kaldýðýnda anladý,
Dünyanýn kaç bucak olduðunu
Rotasýz kalan bir gemi gibi
Bilinmezliðe kürek çekiyordu þimdi
Hem yabancý bir þehirde
Hem kalabalýk insanlarýn arasýnda
Yapayalnýz kalmýþtý
Aðlasa sesini kimseye duymayacak
Haykýrsa herkes saðýr olacaktý sanki
Katlanýlmaz bir ayrýlýk çöreklenmiþti yüreðine
Adem Havva’dan gidiyordu
Havva ölüyordu
Bu ölüm onu yordu

Sosyal Medyada Paylaşın: