KARDELEN
KARDELEN
Her þey seninle güzelmiþ,
Yaþýyor olmak bile.
Nefes nefese yaþamýn ardýndan,
Yorgunum demek bile.
Berrak bir su damlasý sanýrdým hayatý,
Günahsýz bir bebeðin
Eli gibi temiz sandýðým yýllarda,
Acýlarý bilmediðim,
Ölümün nefesini hissetmediðim zamanlarda.
Çýkýverdin bir yerlerden.
Ne çok “yeter artýk” dediðim oldu,
“Bitsin artýk” dediðimde.
Bir keman sesiyle aðladýðým zamanlarda,
En zor yýllarýmda,
Nasýl da çýkýp geldin bir ben bilirim.
Sakýn…sakýn, olmayýþýný düþünemiyorum bile.
Sarp yamaçlarda,
Karda açan kardelensin artýk bana.
Ve ben;
Umutlarýmý tükettiðim dünyada,
Tutunmaya çalýþýyorum.
Gitmesin dediðim,
Ýyi ki varsýn dediðim kardelensin bana.
Yüreklerin yasta olduðu zamanlar geldi bizim için,
Daðlarýn doruklarýndan inen kara bulutlar misali
Çöküyor yüreðime hüzün.
Ve sessizlik sarmalýyor dünyamý.
Kalan son adýmlarýmda,
Yaþamýn son sýnýrýnda,
Bitmek üzere olan yaþamýmda;
Karda açan kardelensin sen bana.
A.Göksel GÖKAY
17.01.2015
Ayvalýk / BALIKESÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abidin Göksel GÖKAY Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.