Şiir Dilimiz Nereye?
I
Bir bahar günü,
Altay daðlarýnda filizlenmiþ,
Ceyhun nehrinden su içmiþ kanasýya.
Aral gölünde kuðularla yýkanmýþ.
Biricik nazlý gelinim var benim.
Bilge Kaðan’ýn kaleminde kendine gelmiþ,
Kaçkarlý Mahmut’la zamaný delmiþ.
Demir daðý eritip özgürlüðe koþarak,
Alnýna yýldýzlardan ýþýk almýþ,
Parlamýþ,
Biricik yiðidim var benim.
Gün gelmiþ,
Yýldýzlarla söyleþmiþ,
Aðýt olmuþ gözlerden akmýþ bir ýrmak misali.
Gazel olmuþ bazen sevgilinin gül yanaðýna.
Yunus’un aþkýnda piþmiþ incilerim var benim.
Sakýn onlarý örseleme!
II
Yiðidimi,
Nazlý gelinimi,
Ve incilerimi,
Öyle çarçur edemezsin.
Ve gidemezsin böyle kýlavuzsuz bir yere.
Ne rehberin var,
Ne yol yordam biliyorsun.
Gece karanlýðýnda giriyorsun dehlizlere.
Nazlý gelinim can çekiþiyor,
Yiðidimse çoktan ölmüþ
Dilindeki inciler benim belki
Ama þiirin,
Þiirin benim deðil.
Eðreti dolaþan dizeler periþan,
Ayaklarýma dolaþýyor.
Ayýklayamýyorum.
Çýðýr açmak hevesiyle t/ipinin ortasýnda kalýyorsun.
Düþtün düþeceksin.
Kayboluyorsun.
Yolun çýkmaz sokak.
Ne geldiðin yer belli,
Ne gideceðin yer.
Zihnimi ýslatýyor,
Ýmgelerde asýlý kalmýþ,
Acý çeken dizerin gözyaþlarý.
Silemiyorum.
III
Söyle,
Yan yoldaki arkadaþ!
Sonra kim çýkaracak,
Delilik edip dipsiz kuyulara attýðýn taþlarý?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.