Yüzümüzü sulara býraktýk
hayallerimizi sývasý dökülmüþ duvarlara
sardýkça yangýnlar içimizi
yoksul bir yaþamýn cenderesinde
yaralarýmýz üþüdü...
Önce miydi, sonra mýydý,
kar mýydý?
yaðmur muydu?
bilemedik?
üþüdükçe içimize çöktü sis...
Hep sancýsýný çektik kahreden hayatýn
ne giysek yakýþmýyor hüzünden baþka
eðilip bakmaya korktuðumuz,
sahipsiz mezarlara döndü içimiz.
her akþam tanýmadýðýmýz bir hicran
görmediðimiz bir ýstýrap çaldý kapýmýzý...
Kalbimizi bir vefasýz,
ömrümüzü bir hayýrsýz aldý
hayatýn çýkmazýnda hep teselli aradýk
buruk gülümsemeler dindirebilir mi hüznü ah! Can?
kime ne verebiliriz ki,
gönül mü?
ömür mü?
can mý?
mal mý?
yok, yok yüreðimizden baþka servetimiz
Her baktýðýmýz göz yuttu gönlümüzü
hançerini sapladý her tuttuðumuz el
hangi adaya sýðýnsak ihanet kokuyor.
nereye gidebiliriz ki ah! Can,
yüreðimizden baþka
sokaklar çýkmaz sokak ömrümüzde,
kahretsin...
Çýktýðýmýz her yolculukta
düþtüðümüz her kalabalýkta
ýssýz bir kýyýda üþüdü ömrümüz
yetim ruhumuz, nemli gözlerimizle
her gece sarýlýp bir hayale,
yalnýzlýðýmýzý alýp bastýk baðrýmýza...
Yetimdik mevsimlerin koynunda, yaralýydýk
acýlarla yattýk, acýlarla kalktýk,
bir ömür acýlara acýlar kattýk.
kurudu gözpýnarlarýmýz,
karanlýðý siper edip gözlerimize
yüreðimizle aðladýk.
Kimsesiz bir çocuðun yüreðine çizip resimlerimizi
kayýp mezarlara gömdük,
yüzümüze siper ettiðimiz gülüþleri
ve yükleyip sevdalý bir kuþun kanadýna kaygýlarýmýzý
ardýnda el açýp aþka ve acýya aðladýk...
Hep yüreðimizde saklý tuttuk sevgimizi,
gözlerimizde, yüzümüzün hüznünde saklý tuttuk...
gökyüzünü doldurup soluðumuza
isyanýmýzý kilometrelere zincirleyip
kayýp bir vadide idam ettik geçmiþimizi...
Gidenler dönmedi ah! Can
solgun bir güz bahçesi renginde,
boynu bükülü gelincikler gibi kaldýk
yaralý uçurumlarý birer birer koþarak
boþ yere yollara baktýk, türküler yaktýk
kurudu gözpýnarlarýmýz, yüreðimizle aðladýk.
Yaralý bir ülkeyiz þimdi, terkedilmiþ bir þehir
nehir nehir acýlar damlýyor bedenimize
önümüzde dað dað uçurumlar
ardýmýzda ölümün ayak sesleri
nasýlda acýyor hayatýmýz ahh!
Gurbet ki, kahreden yanýmýz
acýlara gömdüðümüz isyanýmýz
derdimizi kime nasýl anlatýrýz,
kimimiz var ki, ah! Can
lime lime yüreðimiz,
ilmik ilmik gözyaþlarýmýzdan baþka…
Hasret ki, göçmen kuþlarýn kanadýnda taþýdýðý
gamdan bir dað gibi oturmuþ gözlerimize...
buruk gülümsemeler dindire bilir mi hüznü ah! Can?
kime ne anlatabiliriz ki,
aðýzdan çýkan her söz yaralýyor yüreðimizi.... .