Umut maviydi… Bir çift gözde hayat buldu Damla damla yaþ oldu Aktý, topraða karýþtý. Umut yeþildi… Yaprak oldu, çimen oldu. Umut beyazdý… Bazen bir güvercinin kanadýnda Bazen de… Masum yüreklerde ürkekçe çýrpýndý. Gökkuþaðýydý umut… Her bedende farklý ruh oldu Ýsyankârý, adaletsizi, Sapkýný, dinsizi demedi, Merhametlisi, imanlýsý diyemedi… Çünkü umut insandý… Bahar çiçekleri gibi Rengârenkti. Caný sýkýldý saðanak saðanak yaðdý Hiç gurur yapmadý. Umut… Çocuk kalmaktý, pembeyi sevmekti Sýcacýk, samimi… Dokunmaktý! Kalp gözüyle, sevgiyle dokunmak. Korkusuzca sevdiðini söyleyebilmekti. Siyahý hiç sevmezdi. Öyle dik dik cesurca bakardý, Deli mavi. Umut hiç bitmeyen kahramandý, Son nefese dek…
Saynur Yýldýz Çelik
10/01/2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
saynur yıldız çelik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.