EFENDİLER EFENDİSİ’NE

-Mevlit Kandili nedeniyle-

Ýzin ver ummâna, ben de dalayým
Efendiler, efendisi Efendim.
Kalem âciz, yazan âciz, dil âciz
Efendiler, efendisi Efendim.

Ýnsanoðlu Sen’i, her dem okusun
Gergefinde ilmik ilmik dokusun
Güller bile Sen’den alýr kokusun
Efendiler, efendisi Efendim.

Seninle yayýldý mârifet, sanat
Nedir küfürdeki bu kadar inat?
Zulümle dolmuþtu bütün kâinât
Efendiler, efendisi Efendim.

Neler çektin neler, ehl-i küfürden
Saðýrdan, dilsizden, kalp gözü körden
Medet umanlar var, hâlâ o þerden
Efendiler, efendisi Efendim.

Ýlimle, îmanla, þefkatle… doldun
Nur olarak doðdun, gül gibi soldun
Hem inse, hem cinne Peygamber oldun
Efendiler, efendisi Efendim.

Hendek’te aðladýn, Bedir’de güldün
Ýrþatla, tebliðle durmadan yeldin
Garip, gurebânýn gözyaþýn sildin
Efendiler, efendisi Efendim.

Sana hasret kaldý mihrapla/minber
Vahiyle yayýldý, o misk-i amber
Gönüller Sultaný ufuk Peygamber
Efendiler, efendisi Efendim.

Ne kadar methetsem az gelir seni
Aþkýnla gark eyle, ne olur beni
Ýnsanlýða sundun, en “ekmel” dini
Efendiler, efendisi Efendim

Olan güzelliði, ben sende gördüm
Ümmetin olunca, murâda erdim
Tek örnek, tek önder Sen’sin Efendim
Efendiler, efendisi Efendim.

Yanýk yüreklerde gül oldun açtýn
Sevgi tohumunu kalplere saçtýn
Sonunda, “Refik-i âlâ”ya uçtun
Efendiler, efendisi Efendim…

Bir caným var, Sana kurban Efendim…
Canýmýn Cânân’ý, Sen’sin Efendim…
En sevgili Sen’sin, Sen’sin Efendim…
Doðum günün, KUTLU olsun Efendim...

UNUTMA

Ýslâm ile baðdaþmaz, ne krallýk ne þahlýk
Kula kulluk yakýþýr, Allah’a da ilahlýk…

Hanifi KARA

MEVLÝT KANDÝLÝNÝZ MÜBÂREK OLSUN...


GÜL KOKULU Hz. MUHAMMED (sav)
(Akrostiþ)

G/önlüm sana âþina, dilinden dökülenle
Ü/lfetin özlemiþim, gül kokulu Muhammed.
L/âle, sümbül ve nergis, hepsinin karýþýmý
K/okunu özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

O/lur, olmaz þeylerle, nefsine etme ezâ
K/ul kendine veriyor, her günahla bir cezâ
U/zaklýk varsýn olsun, zaman, mekân ha kezâ
L/âkin çok özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

U/lu bir çýnar gibi, O kaplamýþ her yaný
U/huvvet timsali O, gel sende O’nu taný
F/erâsetli tavrýný, o mûcizil beyâný
U/fkunu özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

K/ýyamet kopsa bile, hiç bitmez senin þanýn
P/ervane oldu ashap, korudu senin canýn
E/ntârinle birilikte, o misk kokan hýrkanýn
Y/enini özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

G/addar gaddarlýk etti, mâsum oldu ezilen
A/llah için sen oldun, her canlýya üzülen
M/ersiyeni, nât’ýný, metih için yazýlan
B/ürde’ni özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

E/limle avuç avuç, içebilsem suyunu
R/abb’im nasip eylese, görsem Bedir kuyunu
H/ayâta hayat veren, o güzelim huyunu
A/h! çokca özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

Z/âtýný çok severiz, temiz özlü Ahmed’in
R/avza’sý hayallerde, doðru sözlü Ahmed’in
E/sanstan nefis kokan, o gül yüzlü Ahmed’in
T/erini özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

Ý/yi olmak istersen, günahlardan sen arýn
M/üjdelenen gün yakýn, ya bu gün ya da yarýn
U/lu bir çýnar gibi, sarsýlmayan o tavrýn
H/uyunu özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

A/hrete doðru akar, vahiy kokan ýrmaðý
M/uhammed Mustafa’dýr, yakýn eder ýraðý
M/ûcizeyle dopdolu, çeþmeleþen parmaðý
E/lini özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

D/uâsý odur onun, ümmet çekmesin eza
M/illet-i merhûmeye, Rabbim vermesin ceza
U/ykuda ayrý güzel, uyanýkken ha keza
S/îretin özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

T/evhidi esas alýr, bir dâvâ ki güttüðün
A/klýmdan hiç çýkar mý, gül dalýnda öttüðün?
F/ikrini anlatýrken, o iþaret ettiðin
A/sâný özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

S/akýn kendin aldatma, zevke, sefaya dalýp
A/llah’ýn emirleri, herkes için tek kalýp
L/af anlamaz kiþiye, bazen gazaba gelip
L/â lâ‘ni özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

A/llah’ýn o habîbi, onu her an övmeli
L/â diyorsa bir kiþi, o dizini dövmeli
L/afla olmuyor iþler, seven gerçek sevmeli
A/þkýný özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

H/ayattayken bir görsem, Ravza’ný, ocaðýný
Ý/nþallah nasip eder, bana da kucaðýný
A/llah adýn yücelten, o yeþil sancaðýný
L/ivâ’ný özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

E/zel, ebet O varken, gayrýna etme meyil
Y/aratan’a boyun eð, eðil kör nefsim eðil
H/ayatýn bize örnek, ayrýlýk kolay deðil
Ý/nan çok özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

V/e de olamaz mýyýz, Hakk’ý dost doðru bilen?
E/ylesin Rabbim bizi, her hâlükârda gülen
S/eher vakti öyle ki, ayý ikiye bölen
E/lini özlemiþim, gül kokulu Muhammed.

L/âtifesi ne tatlý, onu benzetme ele
L/afazanlýk yakýþmaz, dileðin varsa dile
E/zelden tahsis olan, makâm-ý Mahmut ile
M/ührünü özlemiþim, gül kokulu Muhammed…
*
Kimsenin þüphesi yok, tüm cihan seni bilir
SEN; NÜBÜVVET MÜHRÜNÜN, SON ALTIN HALKASISIN…

Hanifi KARA

Not: GÜL KOKULU UFUK PEYGAMBER HAZRETÝ MUHAMMED MUSTAFA SALLALAHÝ ALEYHÝ VESELLEM þeklinde yazýlýdýr...


Sosyal Medyada Paylaşın: