Dün gece, yalnýzdým, sen dahil kimseler yoktu, çay bile kesmedi beni, hava duygu yüklü, yüreðimde inceden inceden sýzlayan ben, dýþarýda, uzaktan gelen köpek sesleri, yaðan kar’ýn dayanýlmaz güzelliði...
Sen yoktun, kendimce boþ duvarlarla konuþtum, kocaman boþ yataðýmda, dedim ki; onu görürsen benden söz etme, beni aramak isterse, inanýr mý bilmem ama, bilmediðin bir kentte olduðumu, geride kalanlarý unuttuðumu, ölü numarasý yaptýðýmý anlat ona.
Sakýn, sakýn ha! onu hala çok sevdiðimi söyleme, býrak, varsýn öyle bilsin, çünkü, artýk bilse de faydasý yok...
Duvar sustu, ben hepten sustum, kahrolasý kapýnýn zili çaldý, gelen sen deðildin, zaten, ben de evde hiç yoktum! Atilla Yüceak Aralýk 2014 Araþtýrmacý Yazar- Þair Sosyal Medyada Paylaşın:
yüceak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.