BEDEL

Bir kýsým insanlar vardýr ki
Boynu ipte asýlýyken
Çeksen de sehpasýný
Elleri sevdiði o ellerden ayrýyken
Gözleri sonsuzluk için baðlýyken
Vermez duygularýndan bir taviz.
Bulamazsýn onda ne bir leke, ne bir iz.
Çünkü onun hikâyesi tertemiz.
Ýþte sevdanýn özü böyle bembeyaz
Acýsýný içinde saklar, asla duyurmaz.


Sanýrsýn ki her aþk böyledir.
Sanýrsýn da yanýlýrsýn.
Yanýlgýlarýnda acýtýlýrsýn.
Sonra o izbe aþklardan uzaklaþýr,
Kendince arýnýrsýn.

Zor ki öyle zor, taþtan bir kalbe umut ekmek,
Ekipte biçeceðini umup, ömrünce beklemek.

Bir kýsým insanlar vardýr ki
Dönüþü olmayaný beklerken
Bedelini böylesine aðýr öderken
Sus pus olmuþ kederini içine gömmüþken
Gözleri bir daha asla
Sevdiði o gözleri göremeyecekken,
Býrakýr okyanuslara umutlarýný,
Azat eder hayallerini.

Bir kýsým aþklar ve insanlar vardýr ki,
Bulamazsýn içinde bir leke, ne de bir iz.
Çünkü onlarýn hayalleri, düþleri tertemiz.

Reyhan Yonat

Sosyal Medyada Paylaşın: