Neþem yok. Aðzýmýn tadý bozuldu, yemeklerin tadý tuzu olmaz oldu. Kalbim yorgun Dilim lal. Ve artýk! Artýk benim için, akla kara belli oldu.
Ne güneþ, ne sýcaklar Ne de güzeller, Benim kanýmý, kaynatmaz oldu Ve bir de! Gözlerimden kara bulutlar, hiç eksilmez oldu. Dinlediðim, Bütün þarkýlar en kötü türküler bile, benim için aðýt oldu.
Dilim lal! Birisi baðýrsa sesim çýkmaz oldu. Yok yere! Önüme her gelen beni, azarlar oldu Geceler aðlatýp Sabahlarý güneþ, üþütür oldu.
Yüzlerimdeki, çizgilere Kýrýþýklara! Kendini bilmez, kötü aynalar bile, kahkayla güler oldu Saç sakal karýþtý Ne þimþir ne’ de, kemik tarak, iþlemez oldu.
Çevremde, Sözüm, tutulmaz oldu Çocukluk günlerim yeniden geldi, baþköþeye kuruldu. Ve! Hayallerim, çoðaldý Geçmiþim, gözlerimden gitmez oldu. Dostlar üzülüp Acýyanlar her gün, çoðalýr oldu. Ayaklarým dizlerim! Ve en çok’ da gönlüm! Düne kadar neyken, þimdi hissiz duygusuz biri oldu.
31 Aralýk 2014-12-31 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.