ÜÇ NOKTA!..

ÜÇ NOKTA!..

Adýna; “aþk yaþamýmda seyir defterim.” demiþ,
günlüðünü olduðu gibi bu deftere geçirmiþti.”

ve son buluþmasýnda,
seyir defterini mahcup bir edayla býraktý sevdiðine!

meraklýydý.
acaba ne yazmýþtý.
büyük bir heyecanla açtý defterin ilk sayfasýný.
dibi delinmiþ beyazlýktan baþka bir þey yoktu.

dayanamadý çevirdi diðer sayfayý,
onun da bir öncekinden farký yoktu.

aþk bu ya,
kalbi güp güp atýyordu.
ardý ardýna sayfalarý çeviriyor,
kendi kendine mýrýldanýyordu;
“olmalý,
olmalý mutlaka.
bir iki satýr olmalý beni sevdiðini anlatan.”

davranýþlarý deðiþmiþ,
heyecan mý?
öfke mi?
anlam veremediði duygularla,
sayfalarý çevirmiþ ve son sayfaya gelmiþti.

sayfanýn sonunda sadece üç nokta gördü
sadece üç nokta!
düþündü kendince;
belki de üç noktayý koymakta amacý baþkadýr. diye.

“söylemek istediðim çok þey var (…)
anlatmak istediklerim bir o kadar (…)

þairlik bu ya;
susarak anlatmak mesela!
anlatmak isteyip te anlatamadýklarýna üç nokta koyarak anlatmak (…)

aslýnda üç nokta ne son noktadýr.
ne de ebedi susmaktýr.
þair seyir defterinin sonuna üç nokta koymuþsa,
kocaman üç nokta (…)

beklide þairin gönlünde üç nokta;
belki de çýðlýk çýðlýða susmaktýr!
susarak konuþmaktýr üç nokta (…)

çýlgýnca sevdiðini haykýrmaktýr üç nokta (…)”

içinden geçirdi ve gülümsedi.
Sonra sevdiði adama döndü.
Veeee ben de dedi (…)

Hüma Efkan
Sosyal Medyada Paylaşın: