Ruhumun derinliðine iþleyen bir yolun, Ne ilk ne de son yolcusuyum. Aslýnda umudu tükenmiþ, Bir hüzün yolcusuyum. Bir elimde hüznün goncasý, Bir elimde umudun son damlasý. Ve damlarda çýðlýk çýðlýða, Karanlýðýn sesi ürkütüyor bedenimi. Üþüyor ruhum caddelerde. Titreyen ellerim üþüyen yüreðimle yürüyorum, Zifiri karanlýk yolda. Rüzgar uðultusuyla inliyor sokaklar, Kara toprak beyaz örtü örtmüþ üstüne. Seni arýyorum kalabalýk bir yalnýzlýðýn içinde. Daha da öfkeleniyor karanlýk ve yalnýzlýk. Gece lambalarý karanlýk saçýyor,yeryüzüne, son umut damlasý dökülüyor , Beyaz örtüye bürünmüþ kara topraða. Yoruluyor yürek yoruluyor beden, Yarým kalýyor aþkýn matemi. Sosyal Medyada Paylaşın:
Mavi_Denizi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.