Bir minarede dinleniyor, dalından kopan bir yaprak...

Ben hüznü sevdim,

Ýçime kapandým bir sonbahar mevsiminde,

Dalýndan kopan, sonra içine doðru çürüyen

Yaprak gibi..

Sardý umutsuz düþünceler dört yanýmý;

Karanlýkta ne görebilirsin ki!

Hüsran..

Hüsran’ý gördüm..

Neyse ki dönüþüm topraðaydý

Ve gün geldi, çiçek açtým Ýstanbul’un baðrýnda,

Bir Gelin’in tacýnda..

Umut ile gölge arasýndayým..

Yaþýyorum,

Ve hayallerim umut dolu,

Ve vahþet..

Yine de seviyorum ve seveceðim galiba yaþamayý,

Ýstanbul durdukça yeryüzünde, tarihi gördükçe minarelerden..
Sosyal Medyada Paylaşın: