Mecnûnu bir kuyuya attý, sözden, dile düþen, sonra oradan ayaða; haddini bilmez bir kaç lakýrdý... Kýrdýðý kalplerin her birinden, tekme, tokat... Kovuldu, Dayaðýn da hasýný yediydi hâ! Þimdi, geçivermez mi ki bir kervan? Bir asr beklese gene hüsran.. Artýk bir tövbe dahi kalamadý ya þimdi ona, Vay ki düþtüðü kuyuya! Batýdan doðarmýþ meðer güneþ, Kalmamýþ emân, bütün kapýlar kapanmýþ... Sosyal Medyada Paylaşın:
muhammetaliakkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.