Nazlý bir akþamýn kursaðýnda,
Zalim bir soðuk, kýþ yakýn, üþütmekte
Iþýk; en kör kuyunun dibinde
Ay esir ve tutsak, bir bulutun ardýnda prangada
Yýldýzlar göðün gürültüsüyle üþüþmüþ
Her yön kara, her yan tutulmuþ karanlýkla
Bense titreþerek sabahý bekleþirken
Ýrkildim, esen rüzgârla tüylerim diken diken
Sonra bir yapraðýn düþüþünü gördüm dalýndan
Sararmýþ, mazlum ve mahzun
Hatta belki masum…
Ayaðým tam da üzerine basarken
Önce duraksadým, sonra durdum.
Düþündüm… Þöyle ki:
Evvela her kýþýn vuslatý bahar
Eðer bu yaprak düþmezse,
Bu rüzgâr esmezse,
Ay esir düþmezse,
Yýldýzlar üþüþmezse,
Karanlýk her yaný sarmazsa;
Yeni güneþin ýþýðýyla filizlenen,
Çiçekler açan,
Sonra meyve veren,
Yeþil yapraklar ve cývýl cývýl bahar;
Tutulmuþ olduðu zamanýn zincirinde,
Ve hücresinde,
Bir asi gibi kaçak olup yetiþemez güne.
Ýþte ben sevmeyi, sevilmeyi
O düþen masumdan
Sararmýþ yapraktan öðrendim.
Sonra döndüm nefsime;
Birini seveceksen iþte böyle sev dedim.
Sev ki;
Geceni ay ve yýldýz,
Gündüzünü güneþ aydýnlatsýn,
Yönünü buldursun kutup,
Filizlenip versin meyvesini tohum,
Geçsin kýþ ve boðum,
Uðurlar olsun güze,
Esen soðuk yele,
Pusa ve sise…
Gelirse hoþ gelir bahar
Ýþte bu naçiz yüreðime…
Sonra sevdim.
Ýþte tam böyle sevdim
Adýna ise “Aþk-ý Kübra” dedim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.