Ölüme yakýn. Hazan koymuþlar, adýmý benim. Ölüme yakýn. Hazan diye çaðýrýr oldular, baktýðým aynalar. Yüzüme karþý, Yüzüme karþý güler oldular, her bakýþýmda. Ve! Benimle yüzüme karþý dalga geçer oldular bir de utanmadan. Oysa! Böyle þakalara dayanmaz oldu yorgun kalbim.
Ölüme yakýn. Ölüme yakýn düþünmeye baþladým ben Hiç korkmazken. Ölüm korkutur oldu beni. Ansýzýn gelir belki diye kuþkulandýðýmdan. Oysa! Bu dünya ne baþkasýnýn ne benim.
Ölüme yakýn. Ölüme yakýn gözlerimden gitmez oldu geçmiþimin anýlarý. Her gün düþünür Her gün, hatta her an bile, ölümün acý haberini bekleyenlerdenim. Oysa! Ölümdür benim gerçek düðünüm.
Ölüme yakýn. Ölüme yakýndýr, benim yalnýzlýðým. Çaresizliðim! Yaþadýðým þu az kalmýþ ömrümün hazanýnda son baharýnda Rüzgârlar bir baþka esmekte Güneþ bir baþka doðmakta karanlýk içime Ne dostum var þimdi, ne de dost olabilecek biri Aradýðým dostlar pazarýnda. Etrafýmda bu dostumdur diyebileceðim. Oysa! Daha düne kadar ne kadar çok dostum vardý benim. Þimdiler yok oldu, Kalmadý dostum dediðim.
17 Aralýk 2014-12-17 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.