Hayat, Soðuk, yaðmurlu ve vurdumduymaz, Bir istanbul gecesiydi.. Pencereleri damla damla, yalayan, Yýllarý dolduran, yalnýzlýktý sanki.. Hep bir yaný yarýmlýk, Hep bir kimsesizlikti.. Bir kavuþma mucizesine inanmýþlýktý.. Ve o mucizeyi, yaþayamadan, Bir baþýna ölmek korkusuydu, yaðmur..
Hayata karýþmamak için, Tek kalmaktý yalnýzlýk.. Tek sýðýnaktý hüzün..
Baþka bedenlerin, parçasý olmamak için, Sýðýnaktý herkesin kýrýk dökük, öyküsü.. Kýrgýnlýklar, kimlik deðiþtirirdi, Yaðmurlar altýnda, Ve yaðmurda yürüyenler, bilirdi ki, Unutmanýn en aðýrý, Unutamadan, unutulmaktý.. Sonrasý, Hatýrlamaya bile dayanýlmayan, Düþ yýkýmlarý, Sonrasý, Keþif, karanlýk ve rutubetli bir kuyu, Sonrasý, "Yalnýzlýk" kelimesine sýðamayacak kadar, Derin bir yalnýzlýk..
Yine yaðmur, Yine gece, Ve yine istanbul, Ya sen ! Hala burdamýsýn ? Yalnýzlýk..
16/12/2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
degaje8 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.