yalnýzlýk mevsimlerim geçiþ noktasýndaki köprüdür sanki bu köprüden yazýn geçiyorum kýþýn da iniyorum. hele aralýk ayýnda esamesi bile kalmýyor.
çünkü yalnýzlýðýn üþüdüðü bu uzun saatlerde iki kiþi oluyorum birdenbire biri ben biri de sen aslýnda sen yoksun yanýmda lakin anýlarýn var uyutmaz beni düþürür içime mevsimlerden aralýðýn ayaz havasýný kemirir beni sanki halden hale, havale geçiren çocuklar gibi bayýltýr beni.
hele bayýldýðým zaman,yan yakýla yýkýldýðým zamanlar ne çok özlüyorum yalnýzlýðýmý senden ne kadar nefret ettiðimi bi bilsen herhalde sen de benim gibi yalnýzlýðý çok severdin. ve en az benim kadar özlerdin..
þimdi bu duygulardan kurtulmak için neyi mi vermezdim ki bir kaç kuruþ param olsa güneyin sýcak kumsalarýna uçardým.. sýcak yellerin esintisine býrakýr senden uzakta yalnýzlýðýmý yaþardým...
aralýk/2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
roman21 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.