Kar lapa lapa yaðýyor, her yüzde bir iz býrakan, solduran, güldüren ya da sevindiren, tüm baþlar kar ile aðýrlaþýp bükülen, sanki bir ayçiçeði tarlasý, seven insan çiçekler, ýþýklý ve boynu bükük...
Bir denizdir sevgili, uçsuz bucaksýz, durgun bir göl gibi sakin ya da fýrtýnalý, "Seni seviyorum," haykýrýþlarý dalgalarýn uðultusu gibi, kayalarýn ötesine ulaþýr, köpük köpük çoþkusuyla hayata, doðaya meydan okumaktadýr.
Ben gibi, bazen kükremekte, bazen, sonsuza doðru akýp gitmektedir, sessiz, kimsesiz, uçsuz bucaksýzdýr bazen, derinliklerinde, aþk’a dair giz dolu masallar söylenir...
Durup, dinlersem kendimi, dalgalarýn sesini duyuyorum, akan nehri yüreðimde, ya da yüreðimi, o, gümbür gümbür nehirde buluyorum...
He gülüm, aþk ile, birilerine karýþýp sonsuzluða gidiyorum!.. Atilla Yüceak Aralýk 2014 Araþtýrmacý Yazar –Þair
Sosyal Medyada Paylaşın:
yüceak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.