]Annem, kızma ama, artık yanına gelmek istiyorum... yüceak
]Annem, kızma ama, artık yanına gelmek istiyorum...
Annem, kýzma ama, artýk yanýna gelmek istiyorum...
Hayata baðlýlýðým, heyecaným, yaþama isteðim, varlýðýmýn en içten dileðim, kendimi, hep sevmem demekti.
Ama yaþadýðým o acý! o acýyla yaþamanýn ilmiðinden geçtim, hayatýmý koþullar, desinler/demesinler, kurallar zinciriyle daðladým...
Ah! be gülüm sende biliyorsun, dilimi küstürdüm, gençliðimin öfkesine diz çöktürdüm, bedenimle yoldaþlýðý, istemesem de ölümüne söndürdüm.
Annem, gölgesinde efelendiðim koca çýnarým...
O, yanan yüreðimdi, onun için su, bir damla sevgiydi, o ki, bir yudum sevgiyi ararken kayboldu...
Bir damla sevgi için, sonsuzlukta yalnýzlýða soyundu.
Gün oldu, bir aman’ýn karanlýðýnda, çayýr çayýr yaktým umuttan salýmý, zaman oldu, zemherinin ayazýnda, tipi’ye kaptýrdým pembe düþlerimi, yine de, hiç bir þey unutturamadý bana, o acýyý, annesizliði!...
Oysa gülüm, þimdilerde, gökkuþaðýna baðlanmýþ, siyah bir kurdele oldu acým, ve ben, o kurdeleyi çözmeye çoktan alýþtým!
Ne dersin annem, geleyim mi? sen þimdi, ikindi çayý da koymuþsundur, gel dersen, turnalarýn kanadýnda yer ayýrttým, akþamdan sabaha ordayým, annem!.. Atilla Yüceak Aralýk 2014 Araþtýrmacý Yazar -Þair Sosyal Medyada Paylaşın:
yüceak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.