Hangi köþeyi dönsem, Baþka bir umut çýkýyor karþýma Ve biliyorsun, Ben seni beklemek zorundayým. Umut, bir karanfil Umut, topuklu ayakkkabýlarýnýn sesi Umut, saçýnýn kokusu Umut, sen. Bekleyiþ, ben. Yol adýn. 167 kilometre yol Yazýldý adýn, 167 bin kere. Ve biliyorsun, Ben sana gelmek zorundayým. Zaten her yolun baþý ben, sonu kalbim Her otobüs içimde durur, Kalbime varýr. Kalbim baðýmsýz üç yýldýr. Kalbimi gördüm, geçen gün. Nasýlsýn kalbim? Otur dinlen, yorulmuþsun. Karanfil tarlalarýndan, Karanfil topladým sana. Yoruldum, ama buldum. Ve biliyorsun, Ben sana yaðmak zorundayým. Karanfiller suya muhtaç, Ben sana muhtaç Sen aþka muhtaç. Aç ellerini, görmek zorundayýn.
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmetcanbolat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.