Kafka’nýn penceresinden Furuð’a uzanan bir yolun yolcusuydum
bileklerimi kýrdýlar Nazým Hikmet derken
ve ayaklarýmdan astýlar Ahmet Arif’in gözlerine bakarken…
söz
kendimi aþmadan teslim etmeyeceðim kimseye ruhumu
daðlarý aþacaðým ve yollarý
ýrmaklarý geçeceðim ve okyanuslarý
Simurg’un kanadýndan bir tüy koparýp
Turgut Uyar’ý selamlarken bitireceðim gökyüzü seyyahlýðýmý!
söz
aþkýmdan öleceðim aþksýzlara inat
öyle çok seveceðim çocuklarý
ve kuþlarý ve doðayý
paldýr küldür olacak düþüþüm yol ortasýnda
kimseyi acýndýrmayacaðým hastalýðýma ve kapanmamýþ yaralarýma
söz
gözlerimin elasýný sözlerimin mavisiyle harmanlayýp
devam edeceðim lacivert yolculuklarýma
bin kere ölsem yüz bin kere doðacaðým
yeni yetme mektepli þairlerin kaleminde ve kelamýnda!
söz
her kelimem düþerken kaðýda
kimse bilmeyecek aðladýðýmý
upuzun kahkahalarým olacak ardý arkasý kesilmeyen
bir inanmýþlýðýn gücüyle atacaðým adýmlarýmý
mayýnlar patlasa dahi ayaklarýmýn altýnda
söz
ütopyam baki kalacak cesedim kurtlansa da devrim yolunda
ki en büyük devrimci benim deyip
korkuyla yürüdüðümü bütün korkularýn üstüne
bilmeyecek kimse
söz
asiliðinden keseceðim dilimi yeri gelirse
ama bir kendime, bir de sevdiklerime
usulca kapatacaðým gözlerimi sonra özünü yitirenlere
sözünü çiðneyenler bizden deðildir diye
söz
bana kalbinde yer açan herkesin
kalbinde yýllanacaðým þarap gibi
kalbini kapatanlar da sað olsun
demek ki yurdum deðildi yürekleri!
söz
bir incinmiþliði ýsýracaðým diþlerimin arasýnda
ve öðüteceðim hiç yaþanmamýþ gibi
asl’olan yaþamýn ve aþkýn kendisidir!
söz biter öz bitince!
15:00/09.12.14/Sev_tap