S'ye Mektuplar 7

S’YE MEKTUPLAR
---7---

“Merak etme, gideceðim. Gitmeye çok alýþýðýmdýr ben zaten ve kalmayý hiç beceremedim. Ýnsanlar beni nasýl terk edeceklerinin derdine düþmeden daha, ýþýðýmý söndürdüm; hiç var olmamýþým gibi. Kimseyi zora koþmadým, gölgemi bile anýmsatmadým. Mutlu mesut bir baþkasýna gidiverdiler. Varlýðým için üzüntü duymalarýna gerek kalmadý hiç.
Ya da korkmadýlar benden. Umursamadýðýmý biliyorlardý.
Aslýnda ben zaten, aþkýn varlýðýna da hiç inanmadým. Zaten ben hiç âþýk da olmadým. Çiçekler açmadý içimde, uçmadý kuþlar aklýmýn köþelerine.
Ve, aslýnda hayallerimi hep baþkalarýnýn yüreklerinden çaldým. Ben yetenekli bir hýrsýzým.
Öyle garip garip bakma, üzülecek ne var ki? Söylemedim mi sana?
Yaðmur yaðar bazen, perçemlerimde saklarým yaðan yaðmurlarý ben. Öyle zamanlý zamansýz yanaklarýma akýtýrým.
Hiç gerçek olmadý gözyaþlarým.”


Ýnsanýn arzuladýðý bir sevilmek var. Çok önemli geliyor bu. Arzusunda kaybolduðumuz ne kadar aþk kaldý diye düþünüyoruz belki. Ve acýsýnda kanadýðýmýz ne kadar yara…
Yaralar…
Artýk yoklar.
Sevmeye yaklaþmak kendine yaklaþmaya benziyor. Yeþili görüyorsun, sonra maviyi… Ýçini görüyorsun çiçeklerin. Göðünü görüyorsun kalbinin. Öyle bir görüyorsun ki kendini, biliyorsun artýk; yýldýzlarýn denizlerle birleþtiði bir yer var.
Yükünü aþka býrakýyorsun, o yere yürüyorsun.
Biz birbirimizi biraz geç bulduk belki. Öyle ya. Kendimiz olmakla gurur duyamýyoruz. Ýnsan kendi olmalý mý, kendini bulabilecek kadar yaþamalý mý? Uçurumlarýný görmeli mi, o uçurumlardan düþmüþ bedenini seyretmeli mi?
Ýnsan kendinden nefret ederken, bir baþkasýný sevebilir mi?
Sevebilirdik gerçi. Sen ve ben korkunun adýný ve birine sözler verecek olmanýn bize yüklediði yükü bilmeseydik…
O aðrýyý en ince ve en kanamalý yerlerimizde hissetmeseydik.
Âþýk olmak yakmýyor olsaydý canýmýzý. Tutunabilseydik… Ayrýlmayacaðýmýz yalanýna inandýrabilseydik kendimizi diðer tüm insanlar gibi…
Bir gün birlikte uyuduðumuz ve birlikte uyandýðýmýz o yerin, kokumuzu unutacaðýný bilmeseydik.
Bilmeseydik gözlerimiz yabancýlaþacak birbirine…
Ve…
Sana dair öyle çok þey eksik kaldý ki içimde, hiçbir þeyi tamamlayamýyorum. Bazen yaþadýðým hayatýn bir parçasýný koparýp sevmeye çalýþýyormuþum gibi hissediyorum. Fazla zorlama geliyor bu. Sonra, bir þeyleri sevmek üzere olduðumu fark ediyorum zorlanmadan. Bu kez o þeyler beni ve bu hisleri yapmacýk buluyor. En çok bir damla yaþ oluyor gözümde, sonra yine donuyor ve bir heykele dönüþüyorum. Çünkü o gözyaþýnýn bile hiçbir þeyi deðiþtirmediðini iyi biliyorum.
Ýçimde yarým kalan bir þarký ve yarým ama etkili bir korku var. Hani okyanuslara âþýksýndýr ve tam atlamaya, kavuþmaya karar verdiðinde o okyanuslar da denizler gibi ortadan kayboluverir ya…
Ve adýný, kokusunu hiç bilmediðim o okyanuslardan biri olursun sen de sonra!
Ve belki, birlikte yaþlandýðýmýz bir hayal kurarým sonrasýnda ben
Kitaplarý, uçurtmalarý ve martýlarý birlikte severiz, birlikte ölürken…
Evet, sevebilirdik birbirimizi. Bütün yarým kalmýþ þarkýlar adýna ve tüm aldatýlmýþlýklarý bir kenara býrakarak…
Bilmeseydik aþkýn aðrýsýný.
Aþkýn kanamaktan yorulmuþ, o iyileþmez yarasýný…

ASENA GÜLSÜM GÜNEÞ


Sosyal Medyada Paylaşın: