Hatıra

Ve yine burdayým...
Senin uyuya kaldýðýn yerde...
Kalk be adem!
Kalk!
Kalk da görevini hatýrla...
Görev neydi?
Görevimizi bize unutturan neydi?
Sokaklardaki kulaða ters gelen yankýlar mý?
Yoksa namahrem denizindeki gözler sandalý mýydý?
Sanki o bize öðüt gibi iþlenen mutluluðumuzu unuttuk...
Unutmakla kalmadýk ters yüz olduk...
Hatta hiç unutmam ruhumuzda bir ýþýktý sanki ezanlar karanlýðý bastýran...
Koþardýk çocuklar gibi,
Bir elimizde kalem gönlümüzde iman...
Ama yürümüyor ayaklarýmýz o mutlu bahçeye artýk...
Neden diye soruyoruz kendimize...
Neden aðlýyor o makber üstümüze?
Neden cevapsýz tüm sorular?
Bildiðimizi terslemek neden?
Anlamýyorum bazen kendimi...
Dinliyorum ruhumdaki sessizliði ve haykýrýyor bedenim:
Artýk dön!
Dön ve kendine bak...
Bu sen misin ey çocuk?
Sokaklarda gülücüklerle koþuþturan,
Bir tebessümle mutlu olan,
Düþünce aðlayan,biri kaldýrýnca yüzüne geçer yavrum deyince koþan,
Bu sen misin...
Sosyal Medyada Paylaşın: