-I-
azýksýz düþtüðüm yollardan
bir arpa boyu yol alamamýþtým daha
ve daha tanýmamýþtý gözlerim gözlerini
þiirler örüyordum her gece ilmek ilmek
ve mektuplar yazýyordum isimsiz adreslere
bir düþ bozumunda yýkýlýyordu
kaðýttan kurduðum evlerim
ve suya batýyordu mavimsi gemilerim
yokluk günceme
her gün bir yenisini ekliyordum
acý sözlerin
hal beyan ediyordum
halden anlamaza!
-II-
oysa
karanfil kokulu umutlarým vardý
çarþaf çarþaf hayallerim vardý yataðýma serdiðim
gözlerimin kuytusuna sakladýðým
ve bir benim gördüðüm resimler vardý belli belirsiz…
asiliðimden asýlýrken ayaklarým
prangalanmýþken dudaklarým
sözcüklerim hükümsüzdü
mühürlenmiþ sandýklarda
küf kokusuna yatarken
-III-
bir kedi sevecenliðiydi sürtündüðüm bacaklar
bir çocuk þýmarýklýðýydý gülümsediðim suratlar
yankýsýndan ben bile korkuyordum bazen yürek sesimin
ve çok defa aðlýyordum
göç mevsiminde giden kýrlangýçlarýn ardýndan
ki biliyordum
her gitmek, bir gelmeye gebedir
lakin avutamýyordum gönlümü
unutamýyordum gidenleri bir türlü
-IV-
sonrasýz sonralarým oldu hep
içimin gömütlerini kazýdýðým zamanlarda
ve hep bulabilme tutkusu o saklý simyayý
biliyordum
içimdeki kurtçuklar
kozasýndan çýkýp kanat çýrpacaklar bir gün
rengarenk kelebekler olarak
biliyordum
mavi gerçek anlamýný bulacak
hiç koþulsuz bir güzellikte ve yürekte
biliyordum
çünkü hep inanmýþtým çocuklara
gülen yüzlerine ve bereketlerine
þimdi
þehrimin üzerindeki bulutlar
yaðmur taþýyorlar bana kucak kucak
ve ben hiç bu kadar ýslanmamýþtým
aþktan
umuttan
ve maviden…
14:00/04.12.14/Sev_tap