Herkes yarasını sevmek zorunda değil

--
içimde daðlar paralel uzanýyor yokluðuna
sana dimdik iniyor her defasýnda soðuðu alnýmýn
aramýzda kalan o ince sýzý bulamýyor hiçbir þehirde yerini
toz, toprak, boran deðsin, yaksýn yaðmur gözlerimi
demir kapýdýr kapansýn üstüme sessizlik
kopkoyu bir çýðlýðým hala o bitmeyen saðýrlýðýna

hataymýþ bütün doðrularým
gel, tüm doðrularýmdan olayým
harcamadan bitmiþ biriktirdiklerim
yolun kendisiymiþ içim
vermediðim cevap daha cesurmuþ sorusundan

bir gülümseyiþi parçalamýþ dudaklarým
þehirler takmýþsýn yine peþime
demem o ki; herkes yarasýný sevmek zorunda deðil
ve bazen toplu iðne kadardýr aslýnda
gemiyi batýran kýymýklar

haydi yüzünü sakla gürültü ormanýna doðru
tenhadýr aklýndaki ses oysa
hep soyunmaya gidersin üþüdükçe
gözlerinin karasal iklimini
öyleyse ayakta vurulmalýyým ve ölmemeli
ayný dað duruyorsa ardýmda


Sosyal Medyada Paylaşın: