Gönlümün neþesi yok, ben yýllara dargýným
Ömrümce bir gün olsun doyasýya gülmedim,
Mevsimler yýllar olan, geçip giden zamanda,
Ömrümce bir gün bile doyasýya gülmedim.
Ömrümce çilem diye, yorulduðum yollarda
Yoruldum buna raðmen gülemedim sonunda.
Dünyanýn her bir derdi, taç oldu’ da baþýmda,
Ömrümce bir gün bile doyasýya gülmedim.
Neylesin deli gönlüm, yeterince çekmiþse,
Ömrünce bir gün bile, kader bana gülmezse.
Hayatta bazý zaman kahkaha ile gülsem’ de,
Ömrümce bir gün bile doyasýya gülmedim.
Hazaný bekler gibi, dal üstünde beklerken
Sarardým yere düþtüm baharýmda erkenden.
Yýllarca Hak yolunda, dertle cefa çekmekten,
Ömrümce bir gün bile doyasýya gülmedim.
Kul Yüksel direnirken, hayatýnda yaþama,
Gülmemiþ hiçbir zaman, çeker bitmez çileyi
Diyor’ ki dertleþirken, bilsem’ de þu gülmeyi
Ömrümce bir gün bile doyasýya gülmedim.
02 Aralýk 2014-12-02
Ahmet Yüksel Þanlý er
Antalya.