Çocukluk;
Geçmiþe baðlanan bir ilmekti,
Aslolan;
Yüzlere düþen izleri silmekti.
Ve asýl aslolan;
Bir gün tükeneceðini bilmekti.
Zaman;
Kýrýk aynalarda dönüp baktýðýmýz,
Her evresine bir isim taktýðýmýz,
Geçip gidince arkasýndan aðýt yaktýðýmýz.
Ve mekan;
Henüz döndürmeyi baþaramamýþken çocukluðuma,
Nasýl alýþtýracaktý
Benim olanlarý yokluðuma…
Güneþe sevdalý maviliklerin doðmasýný beklemek,
Anne koynunda gündüzü bekleyen çocuklara mahsus olsa gerek.
Hayattan sað çýkamayacaðýmýzý,
Hayatýn içimizden çýkýp gideceðini öðreneli beri
Yani büyüyeli beri,
Her güzelliðin ayný zamanda felaketin eþiði olduðunu da sezer olduk.
Bir bir öðrettiler,
Kalbimize vura vura öðrettiler hayat karþýsýndaki acizliðimizi.
O yüzden,
Uyanýlan sabahlarda karþýlaþacaðýmýz hiç bir renk þaþýrtmýyor artýk bizi.
Uzaðýmýzda da olsa,
Bir yerlerde gülüþümüzle hayat bulacak birilerinin olmasý
Ne iyi olurdu oysa.
Yaþamlarýnýn iki dudaðýmýzýn hareketine baðlý olduðunu bilseydik,
Nefes alýþlarýmýz daha bir anlam kazanmaz mýydý?
Buz parçasýndan imal karanlýklara dönmüþüz,
Erimemek için güneþten kaçak yaþayan.
Oysa “erisek de beraber eriyelim, ver elini güneþe gidelim” cesareti
Çok yakýnýmýzdaydý, gör(e)medik.
Sen hayatý sýradanlaþtýrýrsan,
Hayat seni hiç umursamaz.
U-mutlarýmýzý kim, nereye sakladý bizim?
Umut; evet,
Bilmem daha kaç göç mevsiminde
"Umuda yolculuk" bekliyor bizleri.
Martýlarýn kanatlarý yanmazmýþ ama ya yürekleri?
En hoyrat yürek bile gömüldüðü karanlýkta
Bir ateþböceði ýþýðýyla yetinmeyi göze alýrmýþ.
Umutlarýmýz kaderimiz olsun.
Siliniyor satýrlardan anýmýz,
Her geçen gün daha da acýyor canýmýz,
Parça parça öldürülüyor çocuk yanýmýz.
Biz,
Seyrediyoruz…
Halit Gültekin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.