KALIRDIM BİR ÖMÜRLÜK

Küçücük bir kelimeydi dudaklarýndan beklediðim,
Sadece beþ harf,iki hece.
Gitme…
Gitme deseydin ya,gidermiydim,
Kal deseydin kalmaz mýydým ömürlük.
Varsýn tutmasýndý ellerim ellerini,
Nefesim deðmeseydi nefesine.
Bakýþlarýnýn sýcaklýðýnda erimek,
Varlýðýný bilmek,
yanýmda oluþunu hissetmek,
Çekingenliðinle çekinmek,
Az þeymiydi,yetmezmiydi bana.
Kal deseydin kalýrdým bir ömürlük.

Yüreðimi sana býrakýp,
Olmadýðýn yerlerde seni düþünmek,
Yaþadýn mý hiç?
Bilir misin acýsýný seni býrakýp gitmenin.
Hiç hasret oldun mu kendine?
Olmadýn,bilemezsin.
Kal deseydin kalýrdým bir ömürlük.

Ürkek ceylanlar gibiydin,
korkuyor titriyordun.
Sevmek mi korkutuyordu seni,
Sevilmek mi.
Haklýsýn aslýnda,tutamadým ellerini,
Okþayamadým saçlarýný,
Saramadým seni.
Ama yüreðinde kalmaya gelmiþtim,
Kal diyemedin bana,
Kal deseydin kalýrdým bir ömürlük.

Ýpek kanatlý kelebek olmalýydým,
Dokunmak için sana.
Ve gül yapraklarýna dokunur gibi,
Dokunmalýydým.
Ýncitmekten korktum seni,
Dokunamadým.
Dönüp geldim,yüreðimi býrakarak arkamda.
Ama…kal deseydin,kalýrdým bir ömürlük…

Sosyal Medyada Paylaşın: