O vakit!

" Kar da yaðdý,
ilkbahar senin,
kýþ senin..."







Ve kýrgýndým,
öfkem Karadeniz kadar.

Önce karanlýk boðdu beni,
sonra denizlerim kurudu.
tuhaf adamlar geçti yanýmdan,
Biri baþucumda nöbette;
dualar okuyordu.

Öyle þeyler yaþattý ki bana,
mümkün deðil anlatamam,
közü sýçrayýnca sobadan elinize,
hatta bütün bedeninize.
Gök yaðarken balkon demirlerine,
ve fýrtýnada üþürken sol yanýnýz.


aðlarsýnýz.

Sonra bedeller ödedim,
defterlere sýðmaz,
kelimeler yetmez.
dudaklar utanýr söylemeye,
dil korkar,
göz utanýr.
ne aþka merhamet eder sanýklar,
ne mahkemelerde
idamý onanýr.

Öyle þeyler yaþattý ki bana giderken,
ne sözüm yetecek söylersem,
ne kalbim dayanacak buna.
Bir dað koptu yerinden,
bir çýð düþtü üstünüze sanýrsýnýz.
Bir sýzý saplanýrsa derinden,
bir býçak inerse sýrtýnýza,
bir çocuk hüzünlenir de,
küserse size,
ve sizde
utançla bakarsanýz
elini tuttuðunuz ellerinize.
Beni;
o vakit


anlarsýnýz.






N.K-2014


"Yitenlere..."











Sosyal Medyada Paylaşın: